اگر بخواهیم فقط یک ویژگی علی جنتی را در مقام وزیر ارشاد بیان کنیم آن ویژگی میز دوستی افراطی اوست. به این معنا که با هر فشار کوچک و بزرگی از ناحیه ی هر فرد و گروه کوچک و بزرگی عقب نشینی می کند و به ساز جماعت معترض می رقصد. مصداق این میز دوستی را می توان در سخنان سخنگوی وزارت ارشاد که مواضع رسمی جنتی و وزارتخانه ی تحت امرش را در مصاحبه های چند روز یکبارش بیان می کند دید. همین شکل مدیریت "شتر گاو پلنگی" است که باعث می شود نه حامیان روحانی از وزارت ارشاد راضی باشند نه مخالفان.
تازه ترین نمونه از این جور اقدامات میزدوستانه توقیف فیلم "رستاخیز" است. فیلمی درباره ی واقعه کربلا که سالها برای ساخته شدن این فیلم سه ساعته زحمت کشیده شده است. ابتدا به احترام نظرات مراجع چهل دقیقه از این فیلم سانسور می شود و سازندگان "رستاخیز" هم با کمال احترام به نظرات علمای دینی این موضوع را با آغوش باز می پذیرند و نسخه ی جدید فیلم مجوز اکران می گیرد. اما تنها چند ساعت بعد از صدور این مجوز جماعتی که فیلم را ندیده اند در فضای مجازی شروع به جنجال و اعتراض می کنند و وا اسلاما ! سر می دهند و گروه خودسری هم مقابل وزارت ارشاد می روند و تجمع اعتراضی برگزار می کنند و به همین راحتی آقای وزیر قصه ی ما از ترس از دست دادن میزش مجوزی که وزارتخانه ی خودش داده است را به هیچ می انگارد و فیلم توقیف می شود. به همین سادگی !
دقیقا همان اتفاقی که برای "عصبانی نیستم" و خانه ی پدری" افتاد.
خداوند به فرهنگ و هنر این مملکت رحم کرده است که معاونان جناب وزیر تقریبا مستقل هستند و در بیشتر موارد نظرات خودشان را اعمال می کنند وگرنه حتما شاهد این تغییر نسبی فضا هم نبودیم و در بر همان پاشنه ی سیاست های دولت سابق می چرخید.
