توهم عارفانه
محمد رضا عارف از جمله نام هایی است که در تاریخ سیاسی این مرز و بوم در همیشه ی تاریخ خواهد درخشید ، هم بواسطه ی کنش نجیبانه اش در عرصه ی سیاست و هم به دلیل رفتار مبتنی بر عقلانیت و جوانمردی اش در انتخابات 92، رفتاری که نباید هیچ گاه از خاطر روحانی و تیم همراهش برود. اما او را هم مانند سایر چهره های سیاسی باید نقد کرد و نمی شود به این بهانه که ممکن است نقد عارف ائتلاف اصلاح طلبان و اعتدالیون را بر هم بزند منتقدان را به سکوت دعوت نمود زیرا فعالیتِ منهای نقد به ضرر همه است.
بهانه ی نوشته ی پیش رو صحبت های اخیر این چهره ی اصلاح طلب در نقد دولت است. آن جا که از بودن برخی مدیران در دولت گلایه می کند و چنین می گوید که " چرا برخی مدیران که به بهانه وجود مجلس نهم در ابتدای دولت سرکار آمدند، تغییر نکردند؟" این صحبت های عارف از دو بخش درست و یک بخش غلط تشکیل شده است. آن جا که می گوید برخی مدیران با سیاست های اعلامی روحانی هماهنگ نیستند حرف درستی است و احتمالا درد دل بسیاری از علاقه مندان به روحانی و دولتش ، آن جا که از مصلحت سنجی دولت در معرفی این افراد با توجه به ترکیب مجلس نهم سخن می گوید هم سخنی منطقی و به جاست اما مشکل ، بخش سوم صحبت های عارف است آن جا که می پرسد "چرا تغییر نکردند؟" و در پس ِ این حرف از اعلام آمادگی مجلس دهم برای کمک به دولت در تغییر این افراد سخن می گوید. جناب عارف بعد از گذشت سه ماه از آغاز به کار مجلس دهم یا هنوز همکارانشان را درست نشناخته اند یا زیاده از حد خوشبین هستند. تا دیر نشده باید با واقعیت روبرو شد.
اینکه یک جریان سیاسی که در مجالس هفتم ، هشتم و نهم در مجموع کمتر از سی نماینده داشت در مجلس جدید با وضعیتی روبروست که بیش نیمی از کرسی های مجلس متعلق به فهرستی است که این جریان به آن مهر تایید زده بخشی از واقعیت است که به معنای پیروزی جریان اصلاحات در انتخابات مجلس دهم است اما همه ی واقعیت این نیست. عارف و دیگر تصمیم گیران جریان اصلاحات به خوبی با خبرند که لیست امید یک فهرست ائتلافی بود و در نتیجه درصدی از افراد حاضر در آن از لحاظ مشی سیاسی اصلاح طلب نیستند و در بین اصلاح طلبان حاضر در این فهرست هم تعداد کمی از آن ها به معنای واقعی کلمه خود را وفادار به اهداف این جریان سیاسی – اندیشه ای می دانند و درصد بالایی از آن ها چهره های گمنامی هستند که بواسطه ی رد صلاحیت چهره های اصلی اصلاح طلب به این فهرست راه یافته اند در نتیجه امید چندانی به آن ها نیست که با تغییرات احتمالی کابینه همراهی کنند و ادامه ی همین انفعال و محافظه کاری را بیشتر می پسندند.
ممکن است چنین نگاهی از نظر برخی بدبینانه یا غیرمنصفانه تلقی شود اما با مرور چند مصداق خواهیم دید که واقعیت به همین تلخی است که شرح آن رفت. این وقایع را به یاد بیاورید : انتخاب رییس مجلس ، مهر تایید زدن برا اعتبارنامه ی قاضی پور ، عدم واکنش به موقع و مناسب در ماجرای مینو خالقی ، رای بسیار بالا به عباسعلی کدخدایی ، عدم موضع گیری رسمی فراکسیون امید در موضوعات چند ماه اخیر از قبیل ماجراهای نجومی در دولت و شهرداری ، لغو کنسرت ها ، افزایش محدودیت ها برای خاتمی و ...
با کنار هم قرار دادن این وقایع می توان بهتر با واقعیت روبرو شد و از توهم اکثریت بودنِ جریان اصلاحات در مجلس دهم بیرون آمد. همکاران جناب عارف در مجلس دهم با چنین سابقه ی درخشانی ! که از خود در این چند ماه نشان داده اند قطعا آمادگی لازم را برای تایید تغییرات احتمالی کابینه نخواهند داشت و نمی توانند از این نظر به دولت روحانی کمکی نمایند.
