چند نکته پیرامون صحبت های اخیر رحیم پور ازغدی

حسن رحیم پور ازغدی در سخنرانی پیش از خطبه های نماز جمعه ی مشهد از اینکه مانع سخنرانی اش در پیش از خطبه های نماز جمعه ی تهران شده اند انتقاد کرده است و این موضوع را ناشی از آن دانسته که قرار بوده اسنادی درباره ی نفوذ ارائه کند و عده ای مانع از سخنرانی اش شده اند. درباره ی این موضوع چند نکته ای گفتنی است :

یکم. مظلوم نماییِ خود و ظالم نشان دادن "دیگری" (فارغ از درست یا غلط بودنش) شیوه ای مرسوم در دنیای سیاست است که اغلب محبوبیت آور هم هست لکن هر چیزی حدی دارد و وقتی از حدش تجاوز کرد به ضد خودش تبدیل می شود. اینکه جناب رحیم پور که به شکل میانگین هر هفته دو برنامه ی مفصل، سخنرانی هایشان را از شبکه های مختلف سیما پخش می کند ، چند سالی به شکل مداوم سخنران پیش از خطبه های نماز جمعه بوده اند و هر گاه هم اراده کنند تریبونی برای بیان حرف هایشان مهیّا می شود حرف از محدودیت ایجاد کردن "دیگری" بزنند شبیه یک شوخی است. برای ایشان و همفکرانشان "آزادی نزدیک به مطلق" است.

دوم. دقیقا چه کسی مانع سخنرانی رحیم پور در نماز جمعه تهران شده است؟ دولتی ها؟ مگر ستاد نماز جمعه گوش به فرمان دولت است؟ اساسا امکان این وجود دارد که ستاد نماز جمعه ای که رییس آن از حضرات "با بصیرت" و همفکر جناب ازغدی است و علنا در روزهای انتخابات میلشان به سمت یک جریان سیاسی را اعلام و اعمال می کنند از دولتی ها خط بگیرد؟ اگر دولت مانع سخنرانی این جناب شده است پس چگونه در همان هفته در نماز جمعه ی مشهد سخنرانی کرده اند؟ و در سخنرانی پیش از خطبه های نماز جمعه از اینکه مانع سخنرانی شان در پیش از خطبه های نماز جمعه شده اند انتقاد نموده اند !!!

سوم. اگر به واقع سندی از نفوذ و مسئولان نفوذی دارند جای مطرح کردنش تریبون نماز جمعه است یا باید این اسناد را به مرجع تشخیصش یعنی دستگاه قضایی سپرد؟ این چه رویه ی ناحق و ناجوانمردانه ای است که عده ای در پیش گرفته اند که هر چه دلشان می خواهد به دیگران نسبت می دهند و وقتی طرف مقابل برای اعاده حیثیت شکایت می کند شروع به مظلوم نمایی می کنند؟ کِی قرار است یاد بگیریم محل ارائه اسناد تخلف دیگران قوه قضاییه است؟

چهارم. این اسناد در عالمِ واقع وجود دارد یا در توهم جناب رحیم پور و طیف همفکرشان است؟ اگر در واقعیت وجود دارد و عده ای اجازه ی مطرح کردنش در تریبون نماز جمعه تهران را نداده اند چرا در همان سخنرانی شان در نماز جمعه مشهد مطرح نکردند؟ اگر هم بر خلاف رویه مرسومِ این حضرات قرار است این اسناد را به دستگاه قضا ارائه کنند پس این همه جار و جنجال برای چیست؟

پنجم. جماعت "با بصیرت" بسیاری از مفاهیمی که رهبری نظام مطرح فرموده اند را با همین جور سیاست بازی ها به ضد خودش تبدیل کرده اند ؛ مفاهیمی مثل "انقلابی" ، "بصیرت" ، "فتنه" ، "نفوذ" ، " اقتصاد مقاومتی" ، "سبک زندگی اسلامی – ایرانی" و ... این افراد کمی با خود بیندیشند و به جای "بد دفاع کردن" "طرحی نو در اندازند"

آن چه از اقدامات اردوغان بدتر است.

بگیر و ببند های بی حساب و کتاب اردوغان پس از کودتای اخیر در ترکیه امری مرسوم در کشورهای جهان سوم است. به این معنا که نظام سیاسی مستقر به بهانه ی رخدادهای ناخوشایندی از قبیل کودتا یا اعتراضات مردمی یا آشوب های خیابانی و امثالهم "تر و خشک را با هم می سوزاند" و همه چهره ها و گروه هایی را که نگاه منتقدانه ای نسبت به نظام حاکم دارند تحت فشار قرار می دهد. چنین رفتارهای نامبارکی را می توان در همه ی کشورهایی که هنوز دموکراسی و چارچوب هایش در آن جا نیفتاده و یا به این موضوع معتقد نیستند مشاهده کرد.

 

 آن چه از این اقدامات بدتر است رضایت اکثریت از این گونه رفتارها ست. می توان کبک وار سر در برف کرد و توهم "بی شمار" بودن داشت و اساسا این موضوع را منکر شد اما این یک واقعیت است که در کشورهای جهان سوم این برخوردهای چکشی با توجیه هایی از قبیل جلوگیری از تجزیه شدن کشور یا حفظ امنیت در برابر دشمن یا حفظ نظام و ... حمایت نسبی اکثریت را با خود دارد.

 

 در نتیجه آنان که دغدغه دموکراسی دارند باید همه ی تلاش خود را بیش و پیش از اصلاح و تغییر در نظامات سیاسی صرف آگاهی دادن به مردمی کنند که نگاهی حامیانه به برخوردهای خلاف قواعد دموکراتیک در نظام های سیاسی کشورهای جهان سوم دارند.

اگر قرار است تغییری ایجاد شود لازمه اش تغییر در نگرش تک تک افراد است که "إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم" (خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد مگر آنکه آنان آنچه را در خودشان است تغییر دهند).