سایه روشن های کاروان ایران در المپیک.

 

ظاهر ماجرا این است : کاروان ایران  نسبت به دوره ی قبل پسرفت داشته است و از رتبه 17 به 25 تنزل کرده ایم اما پسِ این ماجرا وقایع دیگری هم هست که فراتر از این آمارهاست. اتفاقاتی مهمتر از رنگ مدال ورزشکاران. در این که در کشتی فرنگی ، تکواندو ، بوکس و پرتاب دیسک توقعات به حق علاقه مندان به ورزش برآورده نشده شکی نیست اما :

1ــ مجبتی عابدینی که در دوره ی قبل در رشته شمشیر زنی نفر آخر شده بود جز 4 نفر برتر المپیک شد.2ــ کیمیا علیزاده اولین مدال تاریخ ورزش زنان ایران در المپیک را کسب کرد.3ــ زهرا نعمتی بعنوان اولین زن آسیایی حضور همزمان در المپیک و پارالمپیک را تجربه می کند.4ــ علیرضا فغانی،رضا سخندان و محمدرضا منصوری برای اولین بار در تاریخ ورزش آسیا فینال رقابت های المپیک در رشته فوتبال را قضاوت کردند. 5ــ قاسم رضایی اولین فرنگی کاری که در ایران صاحب دو مدال المپیک شده است. 6ــ حسن تفتیان برای اولین بار در ورزش دو و میدانی ایران به نیمه نهایی دوی صد متر المپیک راه پیدا کرد. 7ــ ایران در اولین دوره حضورش در رشته والیبال جز هشت تیم برتر المپیک شد. 8ــ حسن یزدانی ــ اعجوبه ی کشتی جهان ــ بعد از 16 سال ایران را در کشتی آزاد صاحب مدال طلای المپیک کرده و ...

این موارد موفقیت های بزرگی است که نباید لابلای نقدهایی که به عملکرد کاروان اعزامی ایران به المپیک بیان می شود از خاطر برود.

 

از شکست در رشته هایی که توقع مدال می رفت هم باید درس گرفت ؛ خوشبختانه دلایل عدم موفقیتمان در آن رشته ها کاملا روشن است و نیازی به تشکیل آن کمیته ی کلیشه ای بررسی شکست ها هم نیست ، در کشتی فرنگی ناموفق بودیم زیرا بعد از المپیک لندن محمد بنا را از دست دادیم و بعد از مدتی طولانی دوباره یادمان آمد دوای درد کشتی فرنگی همین آقای بنا ــ بهترین مربی کشتی فرنگی جهان ــ است. همین دیر سپردن تیم به او باعث شد نتیجه ی مناسب گرفته نشود، شاید گفته شود که دو سال در قیاس با ورزش ایران زمان خوبی است اما آنانکه با شیوه ی کار بنا آشنا هستند به خوبی می دانند که او مردِ از المپیک تا المپیک است. همانطور که در لندن2012 با جوانانش که از تیم های پایه چند سال در کنار هم بودند آن افتخار تکرار ناشدنی را آفرید.

در تکواندو موفق نشدیم زیرا رییس فدراسیون هنگامی که رضا مهماندوست را از دست داد نفهمید از دست دادن یکی از سه مربی برتر جهان در تکواندو یعنی چه و حالا که کِشتی تکواندوی ایران را در حال غرق شدن می بیند به جای عذرخواهی از آن اشتباه بزرگ مدیریتی مهماندوست را با الفاظی ناشایست می نوازد.

در بوکس به آنچه که باید، نرسیدیم  زیرا ورزشکار قصه ی ما بیش از آنکه به فکر مبارزه با حریفانش باشد به فکر مبارزه با امکانات کم و مسئولان همیشگی فدراسیون بود. کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش هم به جای آنکه سر و سامانی به این وضع بدهند تماشاگر این مبارزه ی داخلی شدند.

دلیل عدم موفقیت در پرتاب دیسک را هم بیش و پیش از هر کسی ، خودِ احسان حدادی می داند. حواشی ، ورزشکارانی برتر و بزرگتر از پرتابگر دیسک ما را هم در ورزش جهان زمین زده است.

 

خلاصه آن که نتایج ایران در المپیک متوسط بوده است و نه نیازی است که عزا بگیریم و نه آن قدر شادی آور بوده که "بر طبل شادانه بکوبیم" و بهتر آن است که تا "باز هم مدرسه مان دیر نشده" به فکر المپیک بعدی باشیم.