درباره ی کنایه های روحانی به وزیرش.
کنایه های روحانی به علی جنتی را می توان از دو زاویه نگریست : زاویه اول که بدبینانه است این که این صحبت ها را نمایشی بدانیم و معتقد باشیم که وزیر ارشاد به دستور روحانی در ماجرای ممنوعیت برگزاری کنسرت ها در مشهد کوتاه آمده است و روحانی برای آنکه وجهه ی خود را بین اهالی فرهنگ از دست ندهد به او عتاب کرده است. زاویه ی دوم این است که اینجور فکر کنیم که علی جنتی بنا بر تشخیص خودش آن ماجرا را ادامه نداده است و عقب نشینی کرده و بعد که خبر به روحانی رسیده او آن کنایه ها را حواله ی وزیرش کرده است.
در هر دو شکلش شخص آقای رییس جمهور مقصر است. اگر ماجرا آن شکل بدبینانه اش باشد که تقصیر ایشان روشن است و نیازی به بیان توضیح اضافه نیست و تنها می شود گفت که وای به ایشان و ما رای دهندگان به ایشان. اما در شکل دیگرش هم باز روحانی مقصر است که فردی مثل علی جنتی که پیش از این هم در این سه سال چندین بار در حوزه های سینما ، موسیقی ، کتاب ، تئاتر و ... خلاف سیاست های فرهنگی دولت عمل کرده است را انتخاب کرده و همچنان هم حاضر به کنار گذاشتن او نیست. اهالی فرهنگی باید خدای را شاکر باشند که معاونان آقای وزیر چندان با مواضع انفعالی او هماهنگ نیستند وگرنه معلوم نبود همین بهبودی اندک نسبت به گذشته هم در این عرصه بوجود می آمد.
خوب است آقای رییس جمهور با وزیر محترم ارشاد صریح تر سخن بگوید و سیاست های فرهنگی دولت که بر پایه آن ها رای آورده اند را برای او مرور کنند.
