دردسر تازه ی روحانی ؛ دیرباوری "این مردم نازنین"
آن ها که انتخابات84 را به یاد می آورند حتما یادشان هست که کاندیداهای پرشمار آن انتخابات از هر دو جریان سیاسی کشور از جمله وعده هایی که بیان می کردند کنترل نرخ تورم و ایجاد رونق اقتصادی بود. در آن روزها که کاندیداهای آن انتخابات چنین وعده هایی را در برنامه های تبلیغاتی شان قرار داده بودند ، کشور از نظر شرایط اقتصادی یکی از بهترین شرایط را در پس از انقلاب تجربه می کرد به گونه ای که در هشت سال دولت خاتمی نرخ تورم از 25 درصد به 10 درصد رسیده بود و نرخ رشد اقتصادی هم شش درصد بود که نشانه ی روشنی از رونق اقتصادی است. در نتیجه معنای مستتر در آن وعده ها بی اعتمادی به آمارهای رسمی بود.
در انتخابات88 نشان دادن این بی اعتمادی به اعلام رسمی شاخص های اقتصادی بیشتر نمایان شد و پای "ننه جون" کاندیداها هم وسط کشیده شد در حالی که در آن زمان طبق همان آمارهای رسمی اوضاع اقتصادی کاملا خراب بود و افزایش تورم از 10 درصد به 25 درصد و نرخ رشد یک درصدی به قدر کافی نشان دهنده ی فشاری که بر مردم می آمد و رکود عمیق بود و اساسا نیازی به عدم اعتماد به آمارهای رسمی نبود.
انتخابات92 هم که یادآور آن جمله ی روحانی است که گفت : "ملاک تورم جیب مردم است" و با بیان این جمله ی غیر علمی و غیر منطقی باعث افزایش بیش از پیش عدم اعتماد به اعلام رسمی شاخص های اقتصادی شد. بیان چنین جمله ای در آن سال در شرایطی بود که آمارهای رسمی به قدر کافی فاجعه ی رخ داده در کشور را نشان می داد و به هیچ وجه نیازی به بیان چنان جمله ای نبود. تورم 40 درصدی که ایران را بعنوان بدترین کشور در جهان در این زمینه معرفی می کرد و به شکل همزمان نرخ رشد منفی 7 درصد باعث شده بود که کشور دچار بدترین وضعیت اقتصادی در چهار دهه ی پس از انقلاب شود.
حالا به تابستان 95 برگردیم ، در روزهایی که با تدبیر دولت روحانی تورم افسار گسیخته ی 40 درصدی و نرخ رشد اقتصادی منفی 7 درصدی در سه سال به ده درصد و 4/4 درصد رسیده است و در کالای استراتژیکی مثل گندم هم بار دیگر خودکفا شده ایم و ...
و حالا روحانی مانده است و یک دردسر تازه ؛ دیر باوری "این مردم نازنین"
این بی اعتمادی به آمارهای رسمی که از دو دهه پیش آغاز و روز به روز هم افزایش و گسترش پیدا کرد امروز گریبان دولت روحانی را گرفته است، در سمت رسانه ها هم تلاشی برای درمان این دیرباوری دیده نمی شود.
روی خوش نشان ندادن رسانه های منتقد دولت به آمارهای امیدوار کننده و تعمیق این عدم اعتماد در مردم توسط آن ها طبیعی است اما رسانه های همراه دولت هم بواسطه ی اختلافاتی که با تیم اقتصادی دولت یازدهم دارند علاقه ای به پر رنگ کردن این شاخص های امید بخش ندارند ، دلیل دیگر این عدم همراهی هم می تواند اصل "جذب مخاطب با اخبار منفی" باشد.
در پاسخ به دیرباوری دیرباوران چند نکته ای را باید یادآوری کرد :
1ــ اگر دولت اهل آمارسازی بود طبیعتا نباید نرخ رشد اقتصادی در سال 94 را یک درصد اعلام می کرد و این همه فشار را به جان می خرید.(مثال نقض برای رد تهمت آمارسازی به دولت)
2ــ رییس و معاونان مرکز آمار همگی از دولت سابق در این پست هستند و هیچکدام تغییر نکرده اند در نتیجه نمی شود گفت که روحانی، یارانش را در این مرکز گمارده است تا در حمایتش آمارهای دروغ ارائه دهند. نکته ی مهمتر اینکه محاسبه ی این آمارها با بدنه ی کارشناسی مرکز آمار است که مانند کارشناسان دیگر سازمان ها با تغییر دولت ها تغییر نمی کنند.
3ــ چگونه ممکن است افرادی که هر کدام در گوشه ای از کشور مشغول نظریه دادن و تحلیل کردن هستند از عدد دقیق شاخص های اقتصادی باخبر باشند و مرکز آمار را به دروغگویی متهم کنند اما این مرکز که کارویژه اش محاسبه ی این آمارهاست و برای این محاسبات تیم های کارشناسی گسترده ای در اختیار دارد از عدد دقیق شاخص ها بی خبر باشد؟
4ــ دیر باوران از هر دو سوی سپهر سیاست ایران بر اساس کدام سند و مدرک سالهاست نهادهای رسمی کشور را به آمارسازی و دروغگویی متهم می کنند؟
5ــ اگر برای سنجش عملکرد اقتصادی دولت ها آمارهای رسمی را به کناری بگذاریم باید با چه معیاری عملکردها را بسنجیم؟
