این مردم از مریخ نیامده اند.
در این سالها از جمله موضوعاتی که اذهان افراد بسیاری که در زمینه های فرهنگی – اجتماعی فعالیت می کنند را درگیر خودش کرده ادبیاتی است که کاربران فضای مجازی در شبکه های اجتماعی در مواجهه با رویدادهای مختلف به کار می برند. ادبیاتی که گویی فحاشی و استفاده از الفاظ ناپسند جزیی لاینفک از آن شده است. در بیشتر نظراتی هم که درباره ی این معضل اجتماعی بیان می شود نوک پیکان انتقادات به سمت فضای مجازی است و این گونه از نظرات بر می آید که آن چیزی که باعث بوجود آمدن این جو نامناسب شده است نه تک تک افراد ، که بستری است که در آن این ادبیات به کار می رود. راه حل کلیشه ای هم که ارائه می شود دوری گزیدن از این فضا و رفتن به سمت روابط سنتی و "کانون گرم خانواده" است. راه حلی به شدت کلیشه ای و فرافکنانه برای رهایی از تفکر بیشتر در باب چرایی این معضل.
به واقع اگر از فضای مجازی خبری نبود ما دیگر شاهد این ادبیات پر از الفاظ رکیک و تند نبودیم؟ در همان روابط سنتی و "کانون گرم خانواده" و دوران ماقبل گسترده شدن فضاهای مجازی خبری از بی ادبی نبود؟
ما مردمِ نازنین که این چنین بی محابا به صفحه ی صغیر و کبیر رحم نمی کنیم و هر چه از دهان مبارکمان در می آید را گاهی حتی نثار افرادی می کنیم که بی خبر از همه جا هستند همان مردمی هستیم که گاه در جمع های مردانه ، گاه در خلوت های زنانه ، گاه در استادیوم های ورزشی ، گاه در پشت چراغ قرمز و هنگام رانندگی ، گاه در مدرسه و دانشگاه ، گاه در غیاب افراد و پشت سرشان ، و حتی گاهی در خلوت مان و جلوی آیینه با همین ادبیات زننده سخن می گوییم و تنها کاری که فضای مجازی کرده است این بوده که خودِ واقعی مان را بیش از گذشته به خودمان نشان داده است.
" آینه چون نقش تو بنمود راست / خود شکن، آئینه‌شکستن خطاست"
