مسیر گفتگو را نبندیم.

بحث درباره ی حضور نظامی ایران در جنگ با تروریست ها در برخی از کشورهای منطقه از موضوعاتی است که طی سال های اخیر بیش از گذشته در بین مردم جا باز کرده است و معمولا هر کس درباره اش از زاویه ی نگاه خود نظری دارد. گروهی این موضوع را به مفاهیم مذهبی گره زده و این حضور را صرفا در جهت دفاع از حریمِ حرم اهل بیت می دانند،جماعتی دیگر ماجرا را از زاویه امنیت ملی می نگرند و این حضور نظامی را از آن جهت که خطر تروریست ها را از کشور دور می کند شایسته ی تقدیر می دانند،عده ای این موضوع را نه جنگ با تروریست ها بلکه دفاع از دولت های مستقر در عراق و سوریه تحلیل می کنند، گروهی افراد حاضر در این نبرد و خانواده هایشان را متهم به دریافت امکانات برای رفتن به این جنگ می کنند،برخی این شکل از حضور را در راستای تقویت "جبهه مقاومت" و مبارزه با "استکبار جهانی و صهیونیسم بین الملل" می دانند،جماعتی معتقدند که منافع ملی ایران در دوری گزیدن از این جنگ است و این وقایع را جنگی داخلی می پندارند،عده ای بازی سخیف "عرب – عجم" را پیش می کشند و معتقدند نباید به اعراب کمک کرد و ...

خلاصه هر کس از زاویه ای به این ماجرا نگاه می کند ، اما به واقع بازتاب این نگاه های مختلف و متفاوت در صداوسیمای ما چگونه بوده است؟ آیا نمایندگان این نگاه های مختلف به این نوع از حضور ایران در جنگ با تروریست ها جایی در رسانه ای که "ملی" اش می خوانند دارند؟ آیا این که فقط برخی اهانت ها و تهمت ها به نظامیان حاضر در جنگ با تروریست ها و خانواده هایشان را با لحنی خاص بیان کنیم و با احساسات گرایی مفرط به این جماعت افراطی که در زمان جنگ تحمیلی هم اهل توهین و تهمت به رزمندگان بودند و الان هم همان روش را تکرار می کنند پاسخ دهیم به وظیفه مان عمل کرده ایم؟

 این شکل از مطرح کردن نظرات آنان که در این موضوع جور دیگری می اندیشند بیشتر شبیه یک بازی است ، یک بازی برای اینکه حرف کسانی که منطقی ، محترمانه و مستدل منتقد عملکرد ایران در این موضوع هستند شنیده نشود. برای جلوگیری از سوءتفاهم احتمالی ذکر این نکته را ضروری می دانم که حقیر از سه زاویه ی منافع ملی ، عقل و شرع حضور نظامی ایران در جنگ با تروریست ها در برخی از کشورهای منطقه را کاملا منطقی و موجه می دانم و موضوع این نوشته نه تایید نظرات مخالفان این رویه بلکه تاکید بر این نکته است که باید حق آنان که مخالف این رفتار ایران هستند و اتفاقا در همین جامعه هم زندگی می کنند و شاید مشکلی هم با کلیت نظام نداشته باشند به رسمیت شناخته شود و حرفشان انعکاس درستی داشته باشد.

اگر قرار باشد صداوسیما "رسانه ی ملی" باشد باید به لوازم چنین لفظی هم پایبند بود. نمی شود داد ملی بودن رسانه مان گوش فلک را کر کرده باشد اما خبری از چند صدایی در آن نباشد.

البته شاید چنین توقعاتی از رسانه ای که بعنوان مثال با وجود گذشت نزدیک به دو دهه از وقایع 18تیر78 همچنان از گفتگو با مقامات رسمی دولت وقت درباره ی آن موضوع ابا دارد کاملا نابجا باشد اما این توقع که حداقل با این وضعیت از این لفظ "رسانه ی ملی" استفاده نکنند احتمالا توقع زیادی نیست.