حضرت استاد ؛ "هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد".
بواسطه ی جایگاه علمی و فقهی والای علامه جوادی آملی و هم چنین آموختنی هایی که از آثار و گفتار حضرت ایشان فرا گرفته ام برای نوشتن این چند خط مردد بودم تا اینکه مانند همیشه فرمایشی از فرمایشات گوهربار حضرت امیر (ع) به مدد آمد :" انظر الی ما قال و لا تنظر الی من قال"
حدود یک ماه پیش بود که آیت الله جوادی آملی در دیداری از لزوم توجه به نفوذ دشمن و جلوگیری از آن سخن گفتند و بی توجهی به این موضوع را نشانه ای از بی غیرتی خواندند. سخنی بسیار متین و به جا.
این بزرگوار در همین سخنان از لفظی استفاده کردند که از نظر فقهی کلمه ای شناخته شده است و معنایی شبیه به بی غیرتی می دهد. این لفظ به مذاق یک جریان خوش آمد و کلمه ای جدید را پیدا کردند تا در کنار کلمه هایی مثل "فتنه گر" و "نفوذی" و ... جریان مقابلشان را با آن بنوازند. طنز ماجرا این جاست که این جریان همان جریانی است که در وقایع 88 برابر دفاتر مراجعی از جمله حضرت آقای جوادی آملی تجمع می کردند و با تندگویی آن ها را به داشتن بصیرت فرا می خواندند یا در سالهای اخیر هر گاه مراجع معظم از دولت مستقر تعریف کنند یا نسبت به دولت محبوب آنها نقدی را مطرح کنند با عتاب همین جریان مواجه می شوند.
هرج و مرج بوجود آمده تا آن جا پیش رفت که یک منتقد سینمایی هم در برنامه ی تلویزیونی با چند میلیون بیننده برای نقد یک فیلم از این لفظ استفاده کرد.
پاسخ همه ی استفاده کنندگان از این کلمه هم در برابر اعتراض دیگران و دعوت به ادب این است که آیت الله جوادی آملی چنین گفته اند وشما دارید با عالِم دین مخالفت می کنید.
اطلاعیه ی دفتر آقای جوادی آملی هم کمکی به سر و سامان دادن به این وضعیت نکرد و این جور که پیداست باید خود حضرت ایشان به میدان بیایند و این جماعت را از جهل به در آورند.
در فرهنگ خودمان ضرب المثل جالبی داریم که می گوید "هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد". آن لفظ شاید در فقه مفهومی باشد که به راحتی به کار گرفته می شود اما آیا چنین کلمه ای در بین عموم مردم هم این چنین است یا یک دشنام رکیک به حساب می آید؟ از بزرگواری که در جریان حرمت شکنی عاشورای 88 که بسیاری دچار احساسات شده بودند هم از مدار انصاف خارج نشد و حکیمانه ترین موضع را گرفت بسیار بعید بود که بدون توجه به عواقب استفاده از چنان لفظی آن را به کار ببرند.
از زاویه ای دیگر هم می توان به این موضوع نگریست و آن اینکه متاسفانه در جامعه ی ایرانی فحاشی و بد دهنی تبدیل به یک عارضه ی همه گیر شده و به شدت عمومیت پیدا کرده است . در چنین وضعیتی اگر مردم ببینند بزرگان دین و نظام از الفاظی استفاده می کنند که ناشایست است نتیجه اش تعمیق بیش از پیش این عارضه ی اجتماعی خواهد بود که گفت : "الناس علی دین ملوکهم"
