دردِ دلی از سرِ درد.(بخش سوم و پایانی)
بخش سوم : فرهنگ.
در سخنانتان برای چندمین باردستگاه های فرهنگی را دعوت کرده اید به نوعی تبعیض به سود یک جریان خاص فرهنگی که نامشان را "حزب اللهی و مومن و انقلابی" می نهید و همچنین آنان را گروه هایی "خودجوش" خوانده اید.
در این بیان هم نوعی تناقض وجود دارد. اگر این جریان فرهنگی "خودجوش" است و از سوی مردم حمایت می شود و زیستش در متن مردم تعریف می گردد پس دیگر چه نیازی به دعوت از دستگاه های دولتی برای کمک های خاص مالی و معنوی به آنهاست؟ و اگر این جریان فرهنگی محتاج است به کمک های دستگاه های دولتی و حاکمیتی چگونه نامشان "خودجوش" است؟
موضوع قابل ذکر بعدی درباره ی این فراز از سخن جنابتان این است که آیا نباید از تجربه کردن چنین تبعیض هایی درس گرفت؟ در هشت سال دولت سابق که شاهد اوج این مدل از تبعیض به سود یک جریان خاص در عرصه ی فرهنگ بودیم نتیجه اش چه شد؟ چند درصد از اهالی فرهنگ آن شکل مدیریت را می پسندند؟ آیا آن جور حمایت های مالی و معنوی که نام اصلی اش همان رانت است در نهایت حتی به سود همین "جریان مومن و انقلابی و حزب اللهی" در عرصه ی فرهنگ بود چه برسد به دیگران؟ بهتر نیست که حاکمیت فضا را برای همه ی آنان که می خواهند ذیل قانون کار کنند فراهم آورد و انتخاب اصلی را بر عهده ی مردم بگذارد؟ حتی اگر با چنین نگاهی هم همراهی و همدلی وجود ندارد حداقلش این است که از وزارت ارشاد دولتی که رییسش وعده ی حذف این جور تبعیض ها را به مردم داده است توقع نداشته باشیم که چنین رفتارهای خطایی را مرتکب شود. دیگر دستگاه های فرهنگی و نظامی منتسب به حاکمیت مشغول اعمال این نظرتان هستند پس می شود اجازه داد که وزارتخانه ای که بودجه اش درصد اندکی از بودجه ی فرهنگی کشور را شامل می شود و در کمال تعجب باید ده ها برابر دیگر نهادهای موازی عرصه ی فرهنگ به عالم و آدم پاسخگو باشد برنامه هایی را که اکثریت به آن رای داده است را اجرایی کند.
نکته ی دیگر هم این است که وقتی جماعتی را "مومن و انقلابی و حزب اللهی" می نامید معنای غم انگیزش این است که دیگران "منافق و ضد انقلاب و حزب الشیطان" هستند. به واقع چنین دو گانه سازی هایی در سطح جامعه کاری مفید است؟
بخش چهارم : دو پیشنهاد و یک سوال.
در پایان این نامه هم دو پیشنهاد و یک سوال را تقدیم می کنم.
یکم. بیانات حضرت عالی بسیار بسیار شبیه مقالات و یادداشت های روزنامه ی کیهان و رسانه هایی مانند آن شده است و این موضوعی است غم انگیز. دلیلش هم کاملا روشن است. تیم مشاوران جناب عالی در حوزه های مختلف از یک جریان خاص انتخاب شده اند و از خرداد 88 به بعد این وضعیت بدتر هم شده است. پیشنهاد نخستم این است که تجدید نظری در تیم های مشورتی تان در حوزه های مختلف بفرمایید و در کنار مشاوران فعلی افرادی از جریان های سیاسی – اندیشه ای دیگر هم برگزینید.
دوم. همانطور که مطلعید ضامن دوام و قوام یک نظام مشروع سیاسی احترام به خواست و نظر اکثریت است. برای فهم اینکه خواست اکثریت چیست هم بهترین راه مراجعه به صندوق های رای است. بهتر است یک بار دیگر با عینک خواست اکثریت هم به بیانات یکم فروردین تان نگاهی بیندازید و نسبت آن را با نظرات اکثریت بسنجید.
و اما سوال :
این پرسش بر خلاف دیگر سوالات این نامه از جنس "استفهام انکاری" نیست و به واقع علاقه مند به دانستن پاسخش هستم. در قسمتی از بیانات آن روزتان جماعتی که اگر بخواهیم در سطح جامعه ی ایرانی بسنجیمشان در اقلیت محض هستند در اعتراض به دولت شعارهایی سر دادند و شما در عتابی ملایم آنان را به همدلی با دولت فراخواندید. سوال مشخص حقیر این است که سخنان حضرت عالی طی این دو سه سال اخیر تا چه حد همدلانه بوده است؟
"من اگر زبانم آتش ، همه شعله های سرکش"
همه اش برای این است که شما را دوست دارم
