یک نکته از هزاران.(بخش اول)
نتایج انتخابات 94 ؛ "برد – برد" ی دیگر.
"برد – برد" تعبیری است که در این دو سه سال اخیر زیاد شنیده می شود. سیاست کارآمدی که توانست معضل 12 ساله ی پرونده ی هسته ای را رفع کند و در صورت اذن رهبری نظام می تواند دیگر تنش های سیاست خارجه ی ایرانی را هم به حداقل برساند و رفع کند. نتایج انتخابات 94 هم به تعبیری همان "برد – برد" بود. به این معنا که اصولگرایان با کسب اکثریت کرسی های مجلس پیروز ظاهری انتخابات شدند و اصلاح طلبان هم با پیروزی قاطعشان در تهران و همچنین کسب حدود 40-45 درصد کرسی های مجلس در کلیت انتخابات توانستند به نسبت سه دوره ی قبل مجلس خود را در جایگاهی متفاوت از قبل در سپهر سیاسی ایران قرار دهند. بر آنم که برای ادامه دار ماندن این حالت "برد – برد" نیاز است که عقلای جریان اصلاحات تدبیر لازم را به خرج دهند و با حمایت از اصولگرای معتدلی چون علی لاریجانی ریاست او بر مجلس را با رای قاطعی تضمین کنند. حضور محمد رضا عارف در صحنه ی رقابت برای ریاست مجلس آن هم در شرایطی که شانسی برای انتخاب شدن ندارد فقط ممکن است این "برد – برد" را خدشه دار سازد.
اگر بخواهیم از نگاهی دیگر با پیروز این انتخابات آشنا شویم باید کمی با مفهوم میانه روی و تندروی خود را آشنا کنیم. میانه رو ها اکثریتی هستند در دو جریان سیاسی عمده ی کشور و روحانی و دولت او از اینکه هر کدام از این دو اکثریت جریان اصولگرا یا اصلاح طلب رای مردم را کسب می کرد احساس پیروزی می نمود. به بیان دیگر برد روحانی و دولتش در شکست تندروها بود نه پیروزی این جناح یا آن جناح. اقلیت تندرو در جریان اصلاحات که با وجود سدی مثل شورای نگهبان خیال کاندیدا شدن هم در سرشان نبود. اقلیت تندرو در جریان اصولگرا هم با سد عدم انتخاب مردم روبرو شدند. در نتیجه آن هدف روحانی محقق شده است حالا چه امثال توکلی و ابوترابی وارد مجلس می شدند و چه در شرایط امروز که امثال عارف و مطهری توانسته اند رای اکثریت را کسب کنند.
