سه نکته درباره ی یک جمله.

علی شمخانی _دبیر شورای عالی امنیت ملی_ می گوید : " منتقد باید از نیکویی های پدیده‌ای که انتقاد می‌کند، بگوید و در عین حال راه‌حل نشان دهد , آن وقت انتقاد و منتقد محترم است"

یکم . گفتن از "نیکویی ها" وظیفه ی منتقد نیست. این وظیفه ی روابط عمومی دستگاه هاست. منتقد وظیفه اش دیدن عیوب یک سیستم و نشان دادن آن عیوب به دیگران برای اصلاح سیستم است. منتقد کار ویژه اش دیدن قسمت خالی لیوان است. قسمت پر لیوان را باید روابط عمومی ها یا خود مسئولان یا حامیان یک سیستم به جامعه نشان دهند. 

دوم. در عصر ما مردم نمایندگانی را انتخاب می کنند تا مسئول و رییس و وکیل شوند. از مالیاتی که مردم می دهند و پول نفت که برای مردم امروز و نسل های فردا است دستمزدی بگیرند برای یک کار مشخص : "پیدا کردن راه حل" . اگر قرار بود منتقد راه حل ارائه دهد که مسئول می شد. پیدا کردن راه حل هم وظیفه ی منتقد نیست. او فقط عیوب سیستم را به مسئولان هدیه می دهد.

سوم. برای "محترم" شمردن نقد و منتقد شرط و شروط گذاشتن خطاست. آن کس که زمانش را صرف بررسی یک سیستم می کند تا نقائص موجود را آشکار سازد فارغ ازآنکه نیتش چیست یا با چه زبان و بیانی نقدش را بگوید یا از چه روشی برای بیان نقدش استفاده کند شایسته ی احترام است. هر چقدر هم که نوع بیانش افراط جویانه و تخریب گرایانه باشد.

سخن آخر اینکه درست است که اگر نقد آن ویژگی هایی که در بیان مسئولان حکومت است را داشته باشد و با زبانی نرم و معتدل گفته شود و در آن ادب و دیگر ارزشهای اسلامی و انسانی رعایت شود اثرش بیشتر خواهد بود اما مسئولین دولت و حاکمیت موظفند به هر نقدی که با هر نیتی و به هر شکلی بیان می شود احترام بگذارند و فضا را برای بیان نقد باز بگذارند که این تنها راه اصلاح بدون خشونت امور است.